Van buiten naar binnen, van binnen naar buiten
Jezelf werkelijk laten zien, betekent ook dat je de plek inneemt die bij jou hoort.
Vanuit een diepe innerlijke behoefte om erbij te horen, nemen we als kind onbewust allerlei posities aan. Deze posities zijn dienend aan het idee dat onze eigen positie niet genoeg is om met onze ouders verbonden te zijn. We beseffen niet dat dit ons niet dient, en onze ouders uiteindelijk ook niet. En toch worden deze patronen moeiteloos naar het volwassen leven gekopieerd. We projecteren het op onze partner(s), vrienden, collega’s en familie. Denk aan please-gedrag, overmatig zorgen of piekeren, controle-dwang, jezelf kleiner of juist groter maken dan de ander, uit verbinding gaan als het onveilig voelt. Zo kunnen we de rest van ons leven blijven hangen in dezelfde groef.
Gaan staan begint met je plek innemen en vanuit daar handelen, en de consequenties die daarbij horen te nemen.
zo zoon, zo vader
Niet iedere man heeft een zoon, of is iedere man een vader, wel heeft iedere man een vader en is iedere man een zoon.
Zo vader, zo zoon. Of zo zoon, zo vader. Als zonen kijken we naar onze vaders hoe zij het leven leven en geleefd hebben. We kijken op tegen ze, of zetten ons tegen hen af. We staan dichtbij of juist ver van ze af. Hoe we ons ook tegen hen verhouden; vaders blijven het. Daar is niets aan te veranderen.
Wil een man een gezonde verhouding tot zijn eigen masculiniteit ervaren, dan betekent hij dat hij op een gegeven moment de stap maakt van zijn moeder, naar zijn vader, om uiteindelijk bij zichzelf uit te komen. Heel vaak gebeurt die stap echter niet, en blijven mannen stiekem verstopt achter de rok van moeder of hun partner.
Verminderde levenslust, niet weten om te gaan met emoties en gevoelens, weinig levenskracht. Het zijn allemaal symptomen